Nes sableres del Llevante

     Na cabera selmana de vacaciones, la muyer ya’l fíu empobináronme a remolera a les sableres del Llevante. Ablugamos nun hotel abondo estrelláu; sicasí’l so estén nun−y valió pa torgar les tambascaes que cayeron nesos díes. L’arenal yera de morriyu ya a pocu muerro apedriáu por culpa’l folaxe. Magar qu’andaba un plizcu enfarxopetáu de xente, pel guapu monte de la redolada nun atopabes a naide. Un día, nun “gastro buffet” del pueblu, garré una gastroenteritis. El personal d’animación se m’abultaba d’inmigración y, al respeutive, sí calteníen un animador en chigre que retiraba aína los vasos animándote a chumar más. La escuridá de la nueche paecióme'l momentu más aparente pa estrenar la camiseta que'l mio fíu mercara en Bilbao hai dellos años y que’l noxu me refugaba poner al ser yá un paisanu vieyu. Tornamos con atascu, siete díes menos, ya’l que soscribe cola napia collorada ya otra montonera de cuentos ensin rexistrar.