El gatu de Villalpandu

Ello yera, yera’l casu,

qu’en pasando Villalpandu,

nel nomáu “Complexu’l Rasu”,

dientro d’un coche, folgando,

s’afayaba un blancu gatu,

echáu nel salpicadero,

escuclando a un perru fatu,

a dos graos baxo cero.

Mientres el perru lladraba

esi muxu, muxu blancu,

ensin noxu m’inoraba

nel compartimientu estancu.

Entós−y pidí permisu

pa tira−y una semeya

y caltenelu de visu

a esi felín de Castiella.

Como me dio la callada

−nin miagada por rempuesta−,

sáquela como si nada

ya equí l’asoleyo desta.

Marchéme col so refugu,

colara col so despreciu

d’aquel llugar fríu y sugu

cola foto d’aquel neciu.

D’esta miente vos presento

al gatu de Villalpandu,

que nun movió del asientu

nin tampoco d’aquel pandu.