N'otra realidá

     Nuevamente m’alcontraba na mio casa materna. Nuevamente repetíase aquella realidá. De nuevu decatéme de que m’atopaba na so sala cuantayá de tornar les llaves al caseru. De nuevu, l’escenariu abultábaseme estravagante. Foi entós cuando cavilgué en que les llaves fueren entregaes porque la mio madre finara. Nesi momentu asaltóme la esmoledera dulda, ¿taría suañando? Non, nun podía ser cuidao que tou yera dafechu real; sicasí, pa comprobalu, traté de desamarrar d'aquella situación como'l que quier sotripar dalguna triba d'atadura física solmenando la cabeza ya’l propiu llombu. De sópitu, apaeció la mio ma y al instante reparé en qu'entá nun frayara’l cadril, episodiu que constituyó l'empiezu de la so alloriante llaceria. Alcuérdome de que de siguío tatarexé una entruga incompleta: “¿ma, entá nun te rompisti…?” Ella, pal mio plasmu, asintió ya aína cayí na cuenta de que n'otru contestu yá morriera. Darréu, la mio proxenitora entamó a esmucir de la que yo esconsoñaba d’esa otra realidá. Medité sobre'l que si esi espertar nun fuera tan inmediatu de xuru que lo narrao nun se caltuviera na mio memoria. Arriendes, al rodiu de la mio aporfiadora visita al mio antiguu llar −zarráu dende va faer una década− al alcuentru cola mio madre. Tamién escurrí al respeutu de si nun sería esa la verdadera realidá o si quiciabes tou nun sedrá más qu’una pura engañifa...