La casualidá quixo que, unes
hores dempués de falar na cabera entrada de la necesidá de controles n’aeropuertos
y fronteres dende hai cuantayá por culpa de l’andancia, sufriera yo unu, magar qu’en los torninos d’una
estación de metro de Madrid. Foi’l casu que sentí marmullar a daquién per
detrás de la que salía na Ponte de Vallecas ya’l tornar la cabeza decatárame de
que m’amosaben una placa de policía. Yera un secreta nuevu con peñáu de moñu; yo, un
paisanu col pelo curtiu canosu. Coles mesmes enseñé’l mio carné d’identidá ya
entrugué que si taben amañando una redada vieyos. Aldericóme que nun esistía discriminación
nenguna. Colé ablucáu y reparando en qu’entá tuvi suerte, yá qu'al nun oyer pol
oyíu izquierdu nun sentí bien lu que me dicíen y si me llantaren la mano nel costazu,
ensin conocer les intenciones, bien seguru que diba tirar una patada a los
perendengues pa defendeme. En resultancia cavilgué que, arriendes del
coronavirus, el ser mayor y tar mediu sordu tamién ye peligrosu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario