Daquella, los nuevos amos s'encargaron
aína de retirar la última buelga de La Graciosa. Anguaño, la mio semeya ye lo
únicu que queda d'ella. Tres camudar el nome, nun tardaron munchu en dixebrar
caún pel so camín mientres qu'esa isla se caltién ensin encetaos ayena al
presente andanciu y bien seguru que dende Pedru Barba a Caleta del Sebu ri la
gracia de la cabera fechoría. Pueque esi azulexu bien valiera pa defender a los sos propietarios de lo
dañible, ¿sabrálu dalgún guanche? Pa quien nun lo recuerde, amiesto'l párrafo qu’entra
colo qu'escribí nel so día sobro ella…
“Tornaron al so orixe y paez
que foi ayeri… Dempués d’una montonera d’años viviendo nesa urbanización
madrilana a la vera nós, colaron camín del puertu d'Huelva colos sos dos
perros, un fardel d’ilusiones y delles caxes d’aperios y ropa que malcuriosu
afayaben nel escasu sitiu qu’espurría del pequeñu coche. Nél marcharon colo que
rescataron del pasáu, tol so presente y los nuevos proyeutos de futuru. El
barcu partiera dende Cádiz, pero a Gigi nun–y debió prestar un res arrequexar día
y mediu zarráu nel tresportín yá que morrió darréu. En resultancia, La Graciosa
dexó de selu tantu; sicasí, tres más de cinco años, el so baldosín entá anecia
n’amosar na muria’l caberu destín de los postreros moradores de la casa,
qu’aínda se caltién en silenciu. Güei, Saulu vieno de visita mientres que la
madre remanez nes Canaries. Xintaron xuntos y pela tardiquina, el cuartu
d’Álvarín españa en risaes al tiempu que dambos enrieden y glayen. Arriendes,
la mesma estampa de La Graciosa se m’abulta qu’esboza una llixera sorrisa”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario