Vincent

     Si siempres fuisti ricu o afamáu, siéntolu por ti; enxamás te vas poder decatar de si tienes amigos de verdá, a nun ser que bramente algames l’arume l’escaezu. Ye perfácil qu’atropes collacios si gocies de la falsa ayalga de la bayura. Vas topate tamién con una montonera siguidores si darréu trunfes, anque namás seya por solmena-y pataes a un balón, cacarexar nes programes basoria de la televisión o emborronar ringleres de repla nuna cenciella fueya de papel. Los humanos tenemos la mala zuna de crear infinidá de mitos de paya según la dómina. Los mitos furrulen como dioses y los dioses s’endiosen n’odiu; arriendes de que viven de nós magar que te refuguen tan guapamente. Nel intre, los necios, nun estáu alteriáu de conciencia-yos perdonamos la so soberbia y aneciamos en rir les sos repunantes gracies, al par que davezu valtiamos a los sos pies de barru. Mentanto ellos nun conocen siquier a palpu si tienen dalgún amigu, nós nun somos quien a entender que vivimos na suprema inorancia. Talamente aportara dende cuantayá cola pintura: Van Goh, anque fora un xeniu, al nun tar consideráu y ser probe, morrió probe y estremáu. ¡Madiós!, yá lu punxi, Vincent, nun m’aporfies más. Alón.