La conocencia

     Trescurríos un par díes d’operar a la muyer del triple fendíu maleolar, pasara la revista mañanera otru ciruxanu cola recua aprendices. Abúltaseme que yera un mélicu afamáu, pos llevaba munchos bolígrafos nel bolsu la bata. Foi’l casu que-y espetó a la paisana: “Eses muletines, qu’hai que rumbar yá con elles”. A lu que la parienta-y retrucó: “Arriendes que me dixera’l so collaciu que m’intervieno que nun voi ser quien a triar fasta pasar tres meses siquier, nel informe-y despliquen qu'a dreches tengo una contraición del trapeciu y a manzorga, mala estabilidá por cuenta una embolia que sufrí fai más de 15 años. A lu que l’eminente, ensin alteriase un plizcu, aldericó: “Pos reposu absolutu, reposu absolutu”.

     Güei, dempués de malpenes 5 selmanes, estraxeron dalgún torniellu y tamién una enfermera-y pegó a la infusa: “Hai qu’entamar a andar yá, guapina”.

     Si nun morremos, anque la sanidá seya pública, ye porque nun ta de Dios o porque nun pierdes la conocencia.