La muyer de la
cocina,
la que fai tola
colada,
la que-y llames
mamina,
la fema que ye una
fada.
La que trabaya a
pescuezu,
la que t’empunxo a
tatás,
la que nunca mete’l
cuezu,
la que ta onde tu tas.
La que te cebo de
neñu,
la que te vistió
tamién,
la que nun rindía al
sueñu,
la que fuerte se
caltién.
La que te cuntaba
cuentos,
curiando na to
malura,
la de reblagos a
cientos,
pela cai de
l’amargura.
La que llevanta
darréu,
esa que s’echa
dempués,
la que siempres ta
d’abéu,
pa que tu contentu tes.
Ye la qu'abastez de tou,
anque nun-y quede un rispiu,
nun pue ser d’otro
mou,
por ti vence tol
arispiu.
La que da meyor
conseyu,
la que t'ufierta la
vida,
nun mirando’l so
porgüeyu,
la que-y val la to
xida.
La to ma, güei y
mañana,
magar que colara al
cielu,
seique, la meyor
paisana,
a estazón, como’l to
güelu.
Asina, el versu
encoplando,
adulces algama’l fin,
a la mio ma
recordando,
qu’enxamás la escaez,
Pin.
No hay comentarios:
Publicar un comentario