“Ai d'aquel que na nueite
nun ve más qu'escuridá ya nella nun ye quien nin siquier a suañar”(Pinón el d’Ounón).
El probe ye de
manzorga,
mientres el ricu de
drecha,
l’egoísmu a costa
fecha
que’l bon enclín
nunca torga.
Enxamás, escontra
forga,
por culpa d’un
egoísmu
que raya nel
fanatismu
del ruino na so
llocura
por algamar la bayura,
esbariando nel abismu.
Ye verdá, pos:
reprimamos
de la vida la cobicia,
la roxura n’avaricia,
por si dacuando
suañamos.
Y sí fairemos, pos
tamos
en mundiu tan
singular,
que'l vivir va ser
suañar;
y l'esperiencia
m’enseña,
que l'home que vive, sueña
lo que ye, hasta
espertar.
Suaña'l rei de rei, y
vive
cola engañifa
mandando,
disponiendo y
gobernando;
ya esi aplausu, que
recibe
emprestáu, nel vientu
escribe
ya en povises lu convierte
la muerte (¡llaceria fuerte!):
¡qu'hai quien intente
reinar
viendo que va
esperezar
nesi suañu de la
muerte!
Suaña'l ricu na
riqueza,
que más curiaos−y ufierta
suaña'l probe fai en
puerta
cola miseria y
probeza;
suaña'l qu'a medrar
empieza,
suaña'l qu'enfota y
pretende,
suaña'l que cafia ya ofiende,
y nel mundu, a última
hora,
suañen lo que son
agora,
magar que nengún lu
entiende.
Yo suaño que toi n’arbada,
destes cárceles cargáu;
y suañé que n'otru
estáu
torgaba la tambascada.
¿Qué ye la vida? Llocada.
¿Qué ye la vida? Ilusión,
una solombra, ficción,
ya'l mayor bien ye pequeñu;
que tola vida ye
suañu,
y los suaños, suaños
son.
No hay comentarios:
Publicar un comentario