Muyer

 

Te cambio’l mio versu,

por una mirada,

y nel sen inversu,

quiciabes por nada.

 

Camudo la prosa,

por una sorrisa,

aporto una rosa,

lluzla na to sisa.

 

Regalo mio estrofa

a la nueva o vieya,

a la flaca o fofa,

a la fea o bella.

 

Porque yes muyer,

col mesmu derechu,

y yes a lleer,

el mensax, dafechu.

 

Ye verdá, nun cuentu,

un curtiu poema,

ye oda, ye tientu

qu’ufierto a la fema.

 

Por tar al mio llau,

por tar na mio vera,

n’iviernu cerráu

o na primavera.

 

Como airín que sopla,

ye caxigalina,

el mio envís qu’encopla,

ye pa ti, mio nina.

 

Ta escrito na fala,

más guapa del mundiu,

de manera tala,

con raigañu tundiu.

 

Ye flor de xinesta,

si acaso pel branu,

namái si te presta,

cuélgala nel vanu.